aðventuferð innanlands

er alveg málið. Ég stend við fyrri yfirlýsingar um að bæjarferðir eru frumlegri en borgarferðir! Sjá til dæmis: http://www.skagafjordur.is/upload/files/JOLADAGSKRA2007_screen.pdf en ef þig langar eitthvað annað þá skaltu tékka á heimasíðum sveitarfélaganna (þær eru allar á www.samband.is) og sjá hvað er í gangi.

Þú þarft ekki að splæsa í stóra ferðatösku til að fara í aðventuferð...

 

fljúgið á Krókinn

og hafið það kósý eina langa helgi á aðventunni. Takið með jólakortin sem á eftir að skrifa og tékkið ykkur inná hótel til að klára dæmið - eða kaupið allt til kortagerðar í Kompunni og sleppið alveg að hugsa um að taka allt í gegn heima hjá ykkur. Kíkið í bakaríið sem er líka kaffihús, farið í göngutúr uppá Nafir til að gera yfirbót útaf öllum kaloríunum sem þið getið keypt á jólahlaðborðum á veitingahúsum bæjarins. Þú átt kost á því að vera í kyrrð frekar en í Kringlunni og bæjarferð er miklu frumlegri en borgarferð!

Bæta við flugferð til Sauðárkróks

fleiri tungumál - fleiri hliðar á hverju máli

það er hollt að minnast þess í umræðu dagsins um tungumál að það var löngum talið fólki til tekna, dæmi um hversu veraldarvant og vel að sér það væri að tala fleiri en eitt tungumál. Sjö tungumál var toppurinn fyrir miðevrópskt menntafólk á nítjándu öld - og í dag heldur fólk sig menntað og hefur ekki vald á nema einu tungumáli fyrir utan sitt móðurmál og varla það?

Hvert tungumál er nálgun og því fleiri sem við höfum því fleiri hliðar birtast okkur á hverju málefni. Það að þurfa að orða hugsun sína þannig að hún skiljist er alltaf áskorun, það er ögrun að rata í því sem Heimir Pálsson einn af mörgum góðum íslenskukennurum kallaði málþoku. Málþokan leggst yfir þegar fólk beitir orðum svo umhugsunarlaust að þau glata merkingu sinni, þegar fólk hættir að vera skapandi í málfari en tyggur allt sömu tugguna. Með þannig veganesti úr móðurmálinu nær fólk engum tökum á nýjum tungum heldur, enda er meint færni íslendinga í ensku verulega orðum aukin.

Það eru forréttindi að eiga fágætt tungumál, það er eitt af því sem gerir okkur gull og gersemi að vera ekki búin að brjóta og týna. Hvað annað gerir okkur sérstök í heimsþorpinu?

Íslenskan hefur burði til að verða samskiptamál fjölmenningarsamfélags

málþing til heiðurs Sigríði Sigurðardóttur safnstjóra

Ég er að fara á málþing til heiðurs Sigríði Sigurðardóttur safnstjóra Byggðasafns Skagfirðinga til tuttugu ára. Á meira að segja að flytja nokkur orð en veit varla hvar ég á að byrja né enda því það væri svo margt hægt að segja um Sirrí, hennar störf og hennar miklu hæfileika til að virkja fólk með sér til góðra verka. Þetta gæti orðið langt málþing en örugglega ekki leiðinlegt! Ég er að spá í að hafa þetta lokaorðin í mínu framlagi:

Við getum kallað þá málsvörn hlutanna sem Sirrí er fremst meðal jafningja í einhverjum hversdagslegum fagheitum eins og minjavarsla, rannsóknir, safnastarf, safnfræðsla, kennsla, miðlun menningararfs. Gleymum því samt ekki að þetta er öðrum þræði boðun, boð um að vera með í leiknum, boð um að sjá veisluna, hafa hana í farangrinum og vera þannig í fylgdarliðinu sem ber menningararfinn mann fram af manni á höndum sér. Þetta starf verður aldrei hversdagslegt í meðförum fólks sem vinnur af skilningi á erindi sínu við sögu og samtíma, fólki sem hefur sín markmið skýr fyrir hugskotssjónum og útiljósið alltaf kveikt ef einhvern hlut skyldi bera þar að garði í byljum tímans.